ایران، سرزمینی با مردم ویژه است؛ به گونه ای که می توان به راحتی هم سرزمینش و هم مردمش را یگانه با دیگر مردمان و سرزمین های دیگر ندانیم. این سرزمین و مردمانش گفتنی ها دارند، و اگر بگوییم تا کنون بسیار گفته شده و نوشتارهای فراوانی در هنگام های گوناگون پخش شده است، باز هم می توان از دیدگاه نوینی، اندیشه ی خود را آشکار نمود، تا دیگران بخوانند و داوری نمایند.
در نوشتارهایی که پی در پی نگاشته خواهند شد، شما از دیدگاه نگارنده ، اندیشه ای دیگر خواهید یافت، و پیشنهاد می نمایم همراه باشید تا بتوان از اندیشه ی همدیگر بهره جوییم.
نگارنده ی این نوشتارها، به پیشنهاد دوستان و آشنایان ، بر خود بایا دید که اندیشه ی خود را نمایان کند و به آزمایش آن ها بپردازد، آزمایشی که شما به آن پاسخ خواهید داد و نگارنده نیز پاسخ هایتان را بررسی و برونداد را نیز در اینجا نمایان خواهد ساخت.نگارنده، به مانند ایرنیان پاکنهاد، میهن خود را پیشتر از هستی خود می داند و دوستی میهن را پایه ی ویژه ی زندگانی خود نموده است.ایران برای نگارنده همه ی دارایی وی است و همین دارایی را بسنده می داند و دیگر بخشش های هستی بخش را فراتر و بهتر از ایران نمی داند. نگارنده اینک در سالهای پایانی چهارمین دهه ی زندگانی خویش است؛ و در این سالها در میان ایرانیان هم میهن خود زیسته است و کارهای بسیاری را آزموده است.نگارنده اینک در سالهای پایانی آموزگاری در دبستان ها است؛ دبستان هایی که پر از نوشکوفه های ایرانی است. وی در کنار آموزگاری، به نگارگری نوین و پیشین و نگار برداری پرداخته است و کارهای دیگری نیز آزموده است.
همانگونه که تا بدین هنگام خوانده اید، نگارنده ی این نوشتار ، پیشگفتار را پارسی نوشته است و از دیگر زبانها بهره نبرده است.وی به ژرفای زبان پارسی باور دارد و در آینده ، فراگیر شدن این شیوه را بایا می داند.زبان و فرهنگ از پایه های ویژه ی ایرانی بودن است و مردمان جهان با همین ویژگی ها ، ایرانیان را می شناسند.
در نوشتارهای پسین، از زبان (فارسی) کنونی بهره گرفته خواهد شد، چرا که برای نگارنده، خوانش نوشتارها بسادگی بایاست و نوشتن پیشگفتار به زبان پارسی تنها برای پاسداشت این زبان می باشد.خواهمشندم پیگیر نوشته ها باشید و نوشتن اندیشه ها و برداشت هایتان را فراموش ننمایید.سپاسگزارم
درباره این سایت